tango de salon
Dit was, en is nog steeds, een zeer sociaal gebeuren dat overal in Buenos Aires kan plaatsvinden, zowel in een ruim café als in een sportzaal. De deelnemers komen er samen voor het pure plezier van de ontmoeting, voor een gesprek, om samen iets te drinken… en om te dansen.
Leeftijd, sociale klasse, veel danservaring of niet, goeie of minder goeie danser: iedereen kan de dansvloer op, zolang er bepaalde codes worden gerespecteerd. Op de drukbezette vloer dansen de koppels ingetogen en klein, elkaars danscirkel respecterend. De man improviseert, de vrouw reageert sierlijk op zijn impuls. Samen laten ze zich leiden door de muziek.Recuerdo houdt de traditie in ere van de authentieke tango de salon.
Ook de verschillende ritmes die je hoort in een tangosalon: tango, milonga en tangowals worden aangeleerd. Het is deze sobere, emotioneel diepgaande danstraditie die ze wil doorgeven in de lessen.
De ‘tango de salon’ heeft dus weinig of niets te maken met het clichébeeld dat we kennen van tango op tv of in een show: twee dansers die willen scoren bij elkaar én bij het publiek, met smachtende blikken en liefst ook nog een rode roos tussen de tanden.
tango espectaculo
de “tango op het podium”, of de tango die gedanst wordt voor een publiek.
Op het tangosalon werd soms het beste danspaar gevraagd een tango te demonstreren. Omdat ze eruit sprongen vanwege hun talent, creatief waren, of een mooie stijl hadden door
de vele jaren samen dansen.
Aangemoedigd door de omstaanders, werd tussen het improviseren door al eens iets spectaculairders getoond, dat afgesproken was. Zo werd hoogstwaarschijnlijk ooit de eerste tangochoreografie geboren.
Dit zijn 2 verschillende interpretaties van de tango: het sociale gebeuren en het toonmoment.
Deze tango heeft een hoog spektakelgehalte, en is vaak mooi om naar te kijken.
De dansers, meestal 1 danspaar alleen, brengen een ingestudeerde choreografie,
en bespelen de volle ruimte.
milonga
is samen met de candombe uit Afrika en de habanera uit Cuba, één van de voorlopers van de tango.
Er bestaat ook een variant: tango-milonga.
Milonga werd gezongen en kwam van het Argentijnse platteland,
de pampa. Eénmaal in de stad verzeild, in de conventillos; huurkazernes waar compadres
(de oorspronkelijke Argentijnse bewoners), de voormalige Afrikanen slaven en de nieuwe immigranten
samenhuisden, werd onder invloed van de Afrikaanse muziek het tempo ferm opgedreven.
Milonga is meestal sneller, en wordt gedanst zonder stops.
FILMPJE
tangowals
Naast de tango en de milonga, bestaat er ook de tango-wals.
De preciese oorsprong kent men niet. De Europese klassieke dansen; waaronder mazurka en polka waren toendertijd populair in Buenos Aires, en vermoedelijk is de wals meegebracht door de Oostenrijkers. Hiervan hebben de tangodansers hun eigen versie gemaakt.
tango nu
Door de popmuziek in de jaren 60 was de belangstelling voor tango weggedeemsterd,
en viel er een generatie dansers van tussenuit. Het salongebeuren leeft wel verder bij de oudere
tangueros.
In 1983 komt de show “Tango Argentino” naar Europa, en voor een tweede maal slaat tango aan.
Maar ditmaal wordt er geen Europese ballroomtango uit gestileerd, zoals ooit in de jaren 20 gebeurde.
De Europeaan wil deze keer de échte Argentijnse tango leren. ‘t Is te zeggen: hetgeen hij op het podium zag.
En hier wringt het schoentje. De showdanser op tournee kent het onderscheid wel tussen podium en salon,
doch wat is haalbaar om aan te leren in die paar workshops tijdens zijn tournee?
Tango de salon, in al zijn intimiteit: een weg van geduld en langzaam opbouwen,
of een uitdagende showpas, waar de leek om vraagt, en al gauw een uur zoet mee is.
Voor velen was de keuze rap gemaakt. Zo worden er hier in de jaren 90 showfiguren gedanst in de salons,
men wist van niet beter. Je had er toen best 3 paar ogen, want de codes waren bij weinigen
bekend. Flitsende voleos en ganchos, showfiguren en dansparen die alle kanten op stuiterden,
ook tegen de dansrichting in.
Tango was pril in Europa, en dit was de start van de tangoboom:
scholen en -salons poppen op. Argentijnse tangoleraren worden uitgenodigd, en trends passeren.
Vandaag moet het zo, morgen is het anders, en allemaal hebben ze gelijk, want het komt uit Buenos Aires.
Sinds 2009 is tango erkend als werelderfgoed. Helaas leidt die internationale status niet altijd tot
fraaie resultaten: de exploitatie van het genre als commercieel product is groter dan ooit.
Titels en kampioenschappen lokken de bemiddelde tangotoerist naar zijn mekka Buenos Aires.
Elke Europese grootstad organiseert jaarlijks prestigueze tangofestivals op exclusieve lokaties.
Waar vroeger de maestros op één hand te tellen waren, zijn er nu honderden.
Tango is een vak, een beroep geworden. Jonge dansers hebben een klassieke dansopleiding en trainen uren.
De klemtoon komt daarbij louter op techniek en virtuositeit te liggen, ten koste van de emotionele beleving,
het persoonlijke. Het is allemaal bijzonder ingenieus geworden, maar het lijkt allemaal op elkaar,
op enkele uitschieters na. Tango heeft daardoor vaak iets artificieels, als een aparte sportdiscipline.
De link met het ballroomdansen lonkt weerom.
Deze trend zet zich helaas ook voort in het salongebeuren. De improvisatie die zo typerend was voor het salon, verliest haar naturel en spontaniteit.
In de salons ging en gaat het echter niet om het streven naar een perfecte uitvoering. De essentie van de tango, die immers een emotie is, een persoonlijke dialoog tussen twee dansers, staat hier ver vanaf.
